ငါဆိုတာ ... ငါပဲလို႕
ငါဟုေအာ္ကာ ငါ့အတၱေတြနဲ႕
ထင္ရာစိုင္းေနၾကတဲ့
ငါတို႕လူမ်ိဳးရဲ႕ ငါတို႕ေခါင္းေဆာင္ေတြေရ
လုပ္ခ်င္တာခ်ည္းလုပ္မေနၾကပါနဲ႕
အခ်ိန္တန္ရင္ မင္းတို႕ဗိုက္ထဲကိုထမင္း၀င္ေနပင္မဲ့
ေခြ်းလုံးလုံးက်ေအာင္ ရွားၿပီးမွ
ထမင္းတနပ္စားေနၾကရတဲ့
ငါတို႕လူမ်ိဳး
ရင္ထဲကစားေလာင္မႈေတြကို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေၿပာခြင့္မရတဲ့
မင္းတို႕စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေၾကာင့္
ငါတို႕ကိုယ္ပုိင္လူ႕အခြင့္အေရးေတြ
ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္ ....။
မင္းကေတာ့ လွည့္ၾကည့္ပါရ႕ဲ
ထီးေတာ္မိုးနဲ႕ ေၿခေထာက္ေၿမေပၚမက်ပဲ
လမ္းေလ်ာက္ေနရတာေတာင္ ..
မင္းတိုင္းခန္းလွည့္လို႕
ဗြက္ထူတယ္ဆိုၿပီး ဦးေပကၡာၿပဳသြားတဲ့
ငါတို႕တဲစုတ္ေတြကို မင္းၿမင္ရဲ႕လား
ၿမင္ရင္ေတာင္ ေရွာင္သြားမဲ့
မင္းအက်င့္ကိုသိၿပီးသားမို႕
အပိုေတြကို ငါေၿခကန္ၿပီး
မေၿပာေတာ့ပါဘူး ... ။
အသိတရားေလးမ်ားရမလားလို႕
အမ်ိဳမ်ိဳးအၿမင္ေတြလမ္းခင္းေပးလဲ
စေကာ ” ေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့
မင္းဦးေႏွာက္ကို တခါတေလၾကရင္
ရက္စက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေလးစားမိပါတယ္ ....။
------------------------------------------------
ကြ်န္ေတာ္ဆီကိုလာလည္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေၿပာသြားလို႕ထၿပီးေရးလိုက္တာပါ ..
ကြ်န္ေတာ့္ကို အခ်စ္ေရးေတြေရးမဲ့အစားကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ေရးပါလားတဲ့ .. သူ႕ရဲ႕ေ၀ဖန္မႈကို အေလးထားတဲ့
အေနနဲ႕ ..... စၿပီးေရးၾကည့္တာပါ ။
1 comment:
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာဘဲ။ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ကို ထိ ေနတာ။ အားေပးတယ္။ ဒီလို ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစလုိ႔
Post a Comment